درد بی مقدار

زمان وقتی

گذشتن را کند آغاز

بدون لحضه ای صحبت میان ما

که پژواکی شبیح آه را

در درد بی مقدار یک زنجیر

و یا یوغی کذایی را حمایل همچو آونگی به روی دار

زمان وقتی گذشتن را کند آغاز دگر یارای رفتن نیست

و روی صفحهء تاریخ خط میخورد فردی که باشد نامش انسان

صدایی نیست در این گم گشته سیاره

مرا خمیازه ای تُرشیده و بد بو به یاد صد هزاران ماضی نقلی گذشته در زمانی دور

و رنگ سربی امروز که تکرار است در اجحال شیطانهای افعی دوش

زمان وقتی گذشتن را کند آغاز

در این دوران بس رنجور

و بس رنجور

دامون

٢٦/٠٤/٢٠١١

چکنویس

آمیزش رنگها

زبانزد قلم

 

بر سپیده ها

نوشتن عصیان بدون شرح

 .تنها ره نجات است، در کهکشانی که سرعت نور حتی قدمهای نوباوه ستاره ای هم نمیشود

و انفجار یک سیاره، خورده کاهی هم نیست، در تطابُق با شکستن دل

.نوشتن عصیان بدون ِ شرح ، تنها راه نجات است

وقتی به ُعمق میروی، قوطه میخوری - در صیال ِ این زهرآب

و صدایِ پر پر شدن

کوبیدن ِ عشق ، در نفرتخانهء این کوفیان مقوائی، میافسُرد تنیدهء روز را

.نوشتن عُصیان تنها ره نجات است

و من

 اختلاتم با کاغذ

 نوشتنِ چرکین ِ آلوده ها و پرخاشگونه هاست

.تنها راه نجات را در عصیان ِ قلم میبینم

میبارم هر لحظه را که مینگرم

مسدود شاید

 در چاله ای کوچک، در پیمانه ای خُورد

همانند زوزه های‌ ِ گُرگ، در مسلخ ِ تُندر ِ طوفان

در رعد ِ بی صدای ِ نشنیده ها

!با این قوارهء ناقص شعرم برای تو

۲۶/۰۴ ۲۰۰۹

۲۶/اسپند/۲۵۸۲

از چکنویس شعرم

دامون

هزار بهانه

هزار بهانه که بگویم سطری

خواسه، آنرا که به دل بنشیند، چو نیشدر

در خویش 

 می، نشسته ام در فراز ِ ستیغ کوه 

در خویش 

 می، در دورانم، خلصه وار 

میتنم پیله ابریشم خویش را

 آهیخته 

جائی 

میان آرمگه جمله ها

در و را ء

 در مساحتی بی انتها 

در پهنهءسکوت

 

آرامیده در شعری 

نه بنوشته به هر کتاب

می آغازم سخن را

قطره قطره 

تکیدهء دل را 

زمزمهء آن من ِ در منرا 

دامون

۲۰۰۹/۰۵/۲۷

اسرار

انسان

طعفن تکرار است

در بطن زمین

فریاد

پژواکیست

در وراءِ آن

و طلاطم ِ آب

در وسعت ِ دریا

نبض ِ زمان است

و

دَ لَمه ءِ ماهی های گُلی در حوض خانه ءِ

ما

تکرار حقیقت ها ست

حقیقت

در حوض خانه ءِ ما ست

دامون