Sunday 22 December 2013

قَسم های‌ ِ من



من با خود قسم خورده ام که در همه اُو قا ت 
حتی اگر یک بار هم شُده، به یاد ِ از دست رفته گانم، سورهء میآد بسرایم 
در این سرای، تو چه دانی، چه میشود 
دم ِ دگری 
شاید معجزه ای دوباره 
سادهء دستهای‌ آنها را، به یاد ِ روز آرد 
و مرا 
خوش وقت، در اعجاز ِ گُلهای ِ یاس، یا که در آغوش کشیدن‌ 
چونان که دگر در پوست نگنجد بدنم 
در باور معجزه ننشسته ام 
ادراکم این را میداند که گذشته، گذشته است 
و به دنبالِ اسخاره و تطبیق ِ سطر به سطر ِ آنچُنان، از واژها نیستم 
هر چه پیش آید خوش آید، زبان و لحجه ء خود را، عوض نباید کرد 
و در یک عان، نباید که سپُرد به باد ِ هرجائی پرچم قافیه ء خویش را 
من با خودم قسم خورده ام ، که ننویسم آن را که در واقع، در دل ندارم 
میتراود بوی ِ خوش نان و صفای ِ روز یا که نجوایِ پرنده ای، از کوزهء لبهایم، آنسان که من آنرا میشنوم 
نه آن چه چه کذائی ِ بُلبُل که از داخل ِ آن جعبه درمیاید 
گُمان به هر دلیل که داری، بدان، حقیقت در چشم نمی آید و تصویر نیست 
آنکه درون ِ آینه بینی، نماد تو است 
آنچه درون ِ آینه نیست در توست 
درون ِ ادراکت 
برای درک ِ دوباره در خویش می نگرم، 
من نزد ِ خود قسم خورده ام، که تا جان در بدن دارم ایمانم را از خویش ِ در خویشم 
کم نکُنم 
من نزد ِ خو د قسم خورده ام، که تا ابد 
عاشق باشم 
عشق می سُراید معجزه را در بند بند تنم 
میزُداید از تصویری که در آینه مرا مینگرد 
و از سر ِ تسلیم در خالی ِ خویش 
آه که، زبان الکن در این سخنکده آمد 
و چندان که میرود در این لا متناهی ِ عشق 
قسم یاد میکُند 
به گُفتهء خود 

دامون 


٢٩/٠٤/٢٠٠٩


Tuesday 17 December 2013

در سراشیب



در بیاور آن میخ انفجار‌ِ را از مغزم
آن ریگ شهاب گونهء مزاحم را، از کفشم
میخواهم زنده بمانم،
زندگی کنم، این چند روزهء دنیا را
عشق بورزم به جای سجده
در آزادی بمیرم، مثل پدرم آدم، مثل مادرم هوا
بدون درد سر بستن دستمال آخرت به شقیقه ام
یا آن قُل و زنجیرت به ریشه ام در اوین یا گوهر دشت
بُرو، بُرو بهشت،
من
من به جهنم
میخ نحص طویله ات نیست آنجا در سرم،
به جهنم
ریگ در بایستی ات نیست آنجا داخل کفشم
به جهنم
اگر آدم بخشید بهشت را به یه گندم
من بخشیدم همه را به تو
به بهای ِ یک جُو
بُرو به گُم
بُرو به آخِرَت، بُرو بهشت‌

در بیاور
آن پنبه را از گوشت


دامون

١٩/بهمن/١٣٨٨
نگرش سوم

Sunday 15 December 2013

یاد






درون پنجره چرک است، چرک به حرف

به هر طرف که مینگری، رنگ، رنگ ِ خشک و خمود
خُدای ِ پیر زمان را، به نجوا ست موازن
به بام مسجدی از سنگ به سَجده و به قنود

غُبار
غُبار گرفته نفس را درونِ سینه به حبس
و من نشسته به یاد
لمیده سخت به سکوی خانه کنار حیاط

درون پنجره چرک است، چرک به حرف
به هر طرف که درنگری، چهره های ِ زرد و خمود
غُبار گرفته نَفَس را درون ِ سینه به حبس
و من در اندرون خانه به یاد
رفته فُرو


دامون
٠٩/٠٢/١٣٨٩

Thursday 12 December 2013

سّر ِمگو






تبر به نیام ریشه نشسته در این شب بی مقدار
هنوز رعشه در زیر پوست افرا نمیگُنجد
و دست
آن دست که میآمیخد خدشه بر درخت
آهیخده خنجری نهفته به زیر آستین، بسان سرّ ِ مگو،
در تداعی ِ اعجاز شیطانی

واین نطفهء لغ ، این بزُ گر که تکیه داده به شمشیر
خلیفهء تصمیم ِ گله به مرگ است

سلاخ گونه های چماقی
سپاه، سپاه
همه به خط
یک یک، پسماندهء نزری دیشب را
چون خُرفهءِ احشام
به نیش میکشند، در زیر پالکی

دامون

اول دی ١٣٨٨ 

Thursday 5 December 2013

به سپیدی قلب یک سیاه


قلبت مانند دریاست، بی همتاست_دوست من
.و چون کوه استوار
.و پیکرت، گواه زخم پیرت از زمانهای دور
تو، گرچه سیاهی اما قلبی سپید تر از سپیده ها داری
و هر آنکس که گرسنه است، دوست من، از ماست
و تو و مایئم که با سیاهی چهره مان
.عالم سیاه این سپید ها را میدریم
*
آنانکه نان را گرفتند از ما، خوب میدانند
.تو و من یکی میشویم مثل هزاران جوی، به رودی خروشان و بی انتها




دامون



به نلسون ماندلا و دوست عزیزم موسی، از آفریقای جنوبی