شمس حقی که نور او* از تبِ ریز، تیغ زد

من طربم طرب منم

زُهره زند نوای من

عشق، میان عاشقان

شیوه کند برای من

عشق چو مست و خوش شود

بیخود و کش مکش شود

فاش کند چو بی‌دلان

بر همگان هوای من

ناز مرا به جان کشد

بر رخ من نشان کشد

چرخ فلک حسد برد

ز آنچ کند به جان من

من سر خود گرفته‌ام

من ز وجود رفته‌ام

ذره به ذره می زند

دبدبه بر فنای من

آه که روز دیر شد

 آهوی لطف اسیر شد

دلبر و یار سیر شد

از سخن و دعای من

یار برفت و ماند دل

من همه شب در آب و گل

تلخ و خمار می طپم

تا به صبوح وای من

تا که صبوح دم زند

شمس و فلک علم زند

باز چو سرو ِ تر شود

پشت خم و دو تای من

گفت که باده دادمش

در دل و جان نهادمش

بال و پری گشادمش

از صفت صفای من

پیر کنون ز دست شد

سخت خراب و مست شد

نیست در آن صفت که او

گوید نکته‌های من

ساقیِ جان خوبرو

باده دهد سبو سبو

تا سر و پای گم کند

زاهد و مقتضای من

بهر خدای ساقیا

 آن قدح شگرف را

بر کف پیر من بنه

از جهت رضای من

ساقی آدمی کُشم

گر بکُشد مرا خوشم 

راح بود عطای او

روح بود سخای من

باده تویی سبو منم

آب تویی و جو منم

مست میان کو منم

ساقی من سقای من  

از کف خویش جَسته‌ام

در تک خَم نشسته‌ام

تا ز کفم رها کنی  

حاکم و کدخدای من

شمس حقی که نور او

از تبِ ریز، تیغ زد

غرقه ء نور او شده  

شعشعه ضیای من

 غزل شمارهٔ ۱۸۲۵

تغییر،تفکیک،پیرایش‌،توازن و جمله بندی ِ به «استنباط» - از دامون

در رخ عشق نگر

در رخ عشق نگر

تا به صفت مرد شوی

نزد سردان منشین

کز دمشان سرد شوی

از رخ عشق بجو

 چیز دگر، جز صورت

کار آن است که با عشق

تو همدرد شوی

چون کلوخی به صفت تو

به هوا ،برنشوی

به هوا برشوی ار

بشکنی و گرد شوی

تو اگر نشکنی

آنت بسرشت، او شکند

چونکه مرگت شکند

کی گهر فرد شوی

برگ چون زرد شود

بیخ تَرش سبز شود

تو چرا قانعی از عشق

کزاو زرد شوی

دیوان شمس 

تغییر،تفکیک،پیرایش‌،توازن و جمله بندی ِ به «استنباط» - از دامون

١٦/٠١/٢٠١٤

شطرنج

زنده گی، در یک نظر چون بازی ِ شطرنج میماند

که تو

شاه و وزیرت را، میدهی یکجا، تا شوی مات، بیگانه ای با خود

واگذارید بازی شطرنج را و بشتابید که بیوقت است و راهی دور

پر از ماتم پر از اندشه ء تنها

و تو

فردای نزدیکی میآیی و سربازی و من سرباز این شطرنج

و روزی محو میگردی

و روزی محومیگردم

از رُخ شطرنج

و میگویند: انتهارش مات

زندگی در یک نظر چون صفحهء شطرنج میماند

زنده گی شط است و ما اندوه ِ  یک رنج

دامون

تهران

به فرهاد معتضدی

در جایی نوشته

در جایی نوشته

 که اگر من من باشد و آن من در من باشد و من به او بنگرم و او به من مثل من در آینه که به من مینگرد وقتی من به آینه مینگرم

 من برخلاف من در آینه، فکر میکنم، و من در آینه، فکر نمیکند، حتی من در آینه قابلیت فکردن را درخود ندارد پس من بلند میشوم و میروم حالا به هر جایی، من در آینه محصورمیماند؛ نه، از رفتن من - من محو میشود و تا من نخواهم من در آینه نیست، یعنی، و جودواهی اش نمیتواند مثل بختک مثل یک چادر من را احاطه کند و من آذاد است حالا هرکجا که باشد من میتواند چایی بنوشد و در آرامش کامل حتی بمیرد  

دامون

٠٨/٠١/٢٠١٤

در رواق خالی تاریخ

در رواق خالی تاریخ

در حضیض ِ بودن ها، آن زمان

آنزمان که مردی قطور در بازو، در باغ، از زحدان ِ یک نفر درخت نخل، شحد ِ خُرما میفروخت

کودکی در احاطه ء چندین نفر شتر از درد ِ دل با پدر میگفت

طبیب، آنروز آزُرده کودک را به خاک سپرد، و پدر، شهد خرما را که از جهاز چندین نفر شتر به کاروان میرفت، بی آنکه درد ِ  دل،  به خاور بُرد

دامون

٠٦/٠١/٢٠١٤

در سراسر آغاز

در سراسر آغازی که در نامعلوم مانده بنیادش

و در تصوری که به حقیقت نزدکتر میشود هر روز

حتی در لحظه های عمر ما شاپرک های همه چیز خوار

میغلتد، روایت داستان زندگی، به روی اکرانی ساخته از دروغ

*
طلوع ما نزدیک به عصری غم انگیز بود از آغاز، همانند پلی به آمال ِ نا معلوم ِ کسی یا چیز ِ دگری

*

نه، این یک اعتراض نیست که بجویی آغاز ِ خویش را، آنجا که بر خواسته حکایتی متصل به سیبی سرخ ویا دانه ای از جنس گندم؛

این آن خلوص تو است که میتابد تافتهء فردا را و نه تکرار هزاران سال را، چون دخیل ِ بسته به شاخهء درختی خشک

نه، این یک تظاهر نیست، که تمنی کنی داشتن کلاهی را که پشم داشته باشد در این مغاک افسرده و سرد که به تاراج میبرندش موریانه ها شب و  روز

*

تو

تو خوب میدانی حقیقت حروفی را که در روزنامه‌ ء تحمیلی هر روز صبح و عصر به تناولش وادار میشوی

و سکوت ِ حاضر را، که حِجله حِجله در ناکجای هر چهار راه سو سو میزند، در غیاب کلمه ای از جنس پولاد، در برابر سرب

در برابر کذب و مَجاز و هزار زهر عقرب و مار 

که در این مکاره به هر ُحجره وپستو به حراج است

*

خوب میدانی که دروغ را میشنوی و در شُربش، مؤمنی تنومند میشوی

با مُهره داغ ِ ،خورده به پیشانیت، از سجده های طولانی

*

شکستن سکوت آغاز دیگر یست

که به استخارهء موریانه ها و تسبیح و برج عقرب و نحسی سیزده به رقم نشسته است

مردی بیزه از مفرغ، با دستانی چکیده از زلال طلایی ِ خون و جانشین‌ ِ دوازده صده از ستیزه و روایت ِ شُبه شَک، از آرواره های ِ خستهء تاریخ میگوید

که رنگ قیماق ِ پس مانده در سفره، سیاه است و تو و من احشام تنومندی برای کِشتن ِ گاو آهن ِ این مکاره گشته ایم از بدو رانده شدن از نا بسامان ِ بهشت

*

موازن

موازن، باخته صحبت ِ خویش را 

در آواز و تردد پژواک ِ طوطی وار،  میخواند اعلام ِ غروب را

 بر بسته چشم و گردن نهاده او، به کُندهء تاریخ، گوش تا گوش

دامون

یکشنبه ١٤ شهریور ١٣٨٩