یاد

درون پنجره چرک است، چرک به حرف

به هر طرف که درنگری، رنگ، رنگ ِ خشک و خمود
خُدای ِ پیر زمانرا، به نجوا ست موازن
به بام مسجدی از سنگ به سَجده و به قنود

غُبار
غُبار گرفته نفس را درونِ سینه به حبس
و من


و من نشسته به یاد
لمیده سخت به سکوی خانه کنار حیاط.

درون پنجره چرک است، چرک به حرف


به هر طرف
به هر طرف که درنگری، چهره های ِ زرد و خمود
غُبار


غُبار گرفته نَفَس را درون ِ سینه به حبس


و من در اندرون خانه به یاد
رفته فُرو


به فرهاد معتضدی

دامون
٠٩/٠٢/١٣٨٩