Monday, 1 March 2010

سراط




چُنان چُمبک زده بوزینهء تاریخ را مانم،
نشسته در سراط ِ ساحلی خشکیده از احساس
ترسان تر از هر موج، که می کوبد به خاطر، همچو آونگی طنین آمیز
*


به سوگ وحم، آواز ترنّم را از این خوشبختی ِ مغموم میخوانم
*


امیدی نیست، پژواکی، تکرار مرا سائیده و بد بو
چونان تُرشیده غثیانی بر این پرخیده دستار است
*


جوابی نیست، فقط پژواک این خمیازهء مخمور
میان آرُق ِ سرد محبت ها


دامون


شنبه/١٠/١٠/٢٠٠٩

No comments: