چه بگویم که راستای ِ تنم مرا مسدودکرده به سئوال
چه بگویم که همه درد است و انتظار، و زمانه ء تند و سبک
تا ژرفنای ِ کاعنات
و ابرق اسب ِ آههنین صُم
وا مانده ای در گل
چه بگویم، که رازهای ِ درون ِ پیرهنم، جُز آتش ِ حقیقت نیست
وادیه ای در پیش رو، بی آب، بی حرف، حتی آری از علفی
هرزه و یا، مخلوقی در انزوا
فقط من
فقط من و خمیاه های ِ گُرُسنه گی
فقط من و شهری با یک نفر جمعیت
من واین من ِ در من
زیر ِ پایم سایه ای از آرزوست، آفتابی نیست
در مرئی ِ این عصر بی خروش
جذب ِ زمین میخواند مرا به آغوش ِ باز خویش
و این
و این ثانیه هاست، که در معبد بو دا، کنار ِ جاده ء ابریشم
یکی یکی در آوشخُور ِ زمان میچکد
"مجال اندودهء کاسهء صبر است"، گفت پدر
ودست ِ خواهش ِ ما در هواست آویزان
رعدِ صدایم چون زوزهء گرگی سوخته از سرماست، آنک
چه بگویم که مسلخ ِ تن و آواز ِ یاٌس، تنگنای ِ جمله های ِ
وازده ام شُد
و شب، با ابری در آغوش کشیده چشمانم را
و برق ِ صدایم به واژه ای ماند
چه بگویم، چه بگویم
بدون تو
دامون
٠٨/٠٣/١٣٨٩
یاداوری
در شعر بالا که من آنرا از زِهِ جان برکشیدم خط آخر واژهء دوم شخص نیست، ترنم نگاه لیلی به مجنون نیست، عورُ اطوارِ شیرین برای فرهاد نیست، شاید سئوالی باشد که پنهان است و هر روزنَبودترمیشود و در هاله ای از ابهام گنجانده میشود و، نبودش را هر کس بایست در خودش
.جستُ جوکند
دامون
نوزده /آبان/2584
No comments:
Post a Comment