در باور مهر خاک و در تنهائی این کهکشان ابدی زاده شدن
در وجد عشقی سیال پای گرفتن
زیستن، غنودن و انقباض نغض خویش را
چونان سنگ نوشته ای شاید، از نظارهء اقمار، از زیبائی تو
در ندانسته ای سرودن، تعبیر شکوه بوسه های باد به تندیس ِ پریشانیست
دامون
٢٨/٠٨/٢٠٠٨
1 comment:
سلام
بسیار زیبا.
Post a Comment