کسی به فکرباغچه نیست

من آن نیستم که در بهشت بِنشینم بی دیدنِ جهنمی

و از آسیمهء چشم، به نیست بنگرم

و نبود آن کاذب نوعی را دوباره به اقتدار بنشینم، در داستانی، از پیش نوشته 

و این دالانِ بی انتهایِ ندانم ها را، در اکرانِ مکرر،  از صبحی که سگان منادی آنند تا به شامی که شغالان موازنِ آن
*

و ماردوشانِ قرن، ز چاهدانِ تعفن و تکرار, به زوزه میخوانند

تمدنی بزرگ در پیش است، که وجودش حتی، در بهشت, یافت نتوان  

و  آنسو تر،میسوزد به دستِ حادثه، خرمنِ انگاشته در  آمال

و گوش ها، پر از جیرینگ جیرنگِ  دلار است، کسی به فکرباغچه نیست

دامون

٠٩/٢١/٢٠١٦


 کسی به فکرباغچه نیست، از فروغ