هزارو پانصدمغز، هزارو پانصدچشمِ کسی!
هزارو پانصدمغزِ پاشیده در حیاط و هزارو پانصدچشم، که فرو بسته شد به جبر!
هزارو پانصد شعر نگفته، دریک شبانه
روز!
دل، پاره میکند، سجده نمیکند،این شعر نگفته در کتابها!
مگر، که از سیاره ای دگرباشم
که چشم بربندم و زبان ببُرم و گوش به نجوای دروغ تو
بدارم؟
کتمانِ حقیقت کنم و بعد از آن،
در حاضر حضور هزارو پانصدمغز، هزارو
پانصدچشمِ کسی، به فقدان تو نشینم؟، این پنبه را زِ گوش بدار!
دامون
۰۴/۰۱/۲۰۲۰
No comments:
Post a Comment