ندا

روزگاری پسمانده است در چنته ء در ویش

در طلوع کاذب خورشید

روزگاریست بس عجیب

که آب، درآن، 
 از صلخه به صقف در گذاره است

و داروک ها

تصنیف ناکجای صبح را

به آواز، در غیاب خروس
روزگار عجیبیست در اندیشهء چکاوک، در انزوای ِ درخت

و دستها

در هوای تو

سُر خورده، مست، در نبود.

و دشنهء ِ نمناک ِ نامردان، به جای مانده هنوز.

دامون

٢/١١/٩٠