بهر طویل

 

درون منجلآبی خشک و فرسوده که حتی دانهء گندم درونِ شوره زارانش نمیگُنجد،به آن کَشتی، بمانستیم، که نه لنگر برآن مانده،

نه سُککان و نه سُککان بان

و ما، چون مُردهگان مانده بر دوشِیم 

درون منجلآبی خشک و فرسوده که حتی دانهء گندم درونِ شوره زارانش نمیروید

دامون

١١/٠٨/٢٠١٥