وقتی در نقطهء عطف ،و یا
در تردد ِ سوره های ِ هر جائی، قنود میبندی
وتخم لَقّ ِ شَک را بر کردار حضور خویش به وضو مینیشینی
به قد قامت آیا و شاید ها
در آن وقت، در آن لحظه، در آن زمان، داستان آذاه گی را
از یاد بُرده ای، فلسفهء پریدن را
ساختن آشیانی در بلندایِ خانهء سیمرغ
دامون
١١/٠٧/٢٠٠٩
No comments:
Post a Comment