گُفتهء سُقراط

دانسته هایم مرا به ابتداء ندانستن کشید

آنسان فهمیده ام که هنوز نفهمیده ام، این ناکُجا را چه انتهاست

مغلطه ایست دنیا، که قوطهء هر ماهی در آب

و بیتوتهء من بر این بوریایِ زمین فقط سئوالیست بی جواب

و دجالِ قرن، قابیل ِ چماق گونه-در فَلاخَن سنگی را به شکار کبکی دریست

همیشه حرفی ندانسته محتوایِ دانسته ها را از پیش ِ روی برمیچیند

و آنگاهان همچون پرتاب ِ سنگیست شاید بر شاخه ای پُر بار از گنجشک

و آن نُخبه ای که تو خویش را دانی، تو را، چون کَهَر اسبی در گل مانده، در مُقابل ِ چشمانت

آه که این دنیا را دیگر اساس و پایه ای باید نه آنچه که در مُخیلهء اندیشه های ماست

و این همان حرف ِ نادانسته را ماند، که سُقراط ِ حکیم را در گل چونان واداشت که بگوید نادانسته هایم بر هر آنچه که تا به حال دانستم

چربید

دامون

‏چهار شنبه، ١٥/٠٤/٢٠٠٩