.این فرزندان تو بودند ای صراحی مغموم عشق من، مادر
.این کودکان ِ خالص، در جزوهء عشق
.که بی ریا، عصیان تو را، در بارش قطره قطرهء خویش، به باور نشستند
و چونان رودی صّیال
با وجهه ای مغرور
گذشتند
از تارُکِ زمان
بی آنکه نظر کنند به خاک،
.قنودند در خاک
چراکه آنان خلف بودند
.تداعی آواز تو در رگبار ِ آرامش طوفان
دامون
پنجشنبه، 2009/08/06
No comments:
Post a Comment