آغاز۱

در قبال آنچه گذشته

که گفته اند "گذشته گذشته است"، هیچ نتوان گفت

مُهریست بر دهان که نباید گفت

اینسان

در پِچ پچ ِ این الکن نوشته

من

برای تو

مینویسم

شاید

شاید که این نوشته

ز ِ اعماق ِ وجود

تو را

و مرا

به یاد خویش آرد

که چه بود

این مغلطه که تمامی بر آن نمانده است

چون، نه تاری به پودی برای آینده

این ماضی ِ نَقلی از آغاز

جرم و یوق بود

که تنابنده ای پارسی روز

در سرنوشت کوچک انسانیش

باید که میسرود

از زُلال ِ خون ِ بابک خرم دین

که در کهکشان محیب‌

حتی وزن آن را شاید فرشته گان خدای ِ عالم سوز

صدای ِ آن

به سمع خویش بشنوند

و قطره اشکی نِی

شاید مرواریدی

از جنس نازک احساس

اما نه آن احساس تنگ

که عشق را به افسانه سراید

که

آن ملقمه ای که عطف خدا را حائض شود

که

آن گمگشته ء اعظم را که نایب است به بصر،

آه اگر بصری

که

ببیند

که بیند، این کلاف ِ سر در خون را

که ببیند، این نشیب قهقرای آدمی را

دوست

ای که زجه های من

به گوش تو افسانه نیست

ای حقیت منضور

آخر چگونه میشود

فراموش من؟

گذشته ام

که هنوز

پژواک آنرا در کتابها

در تاریخ، میشود

تجربه کرد

آخر چگونه میتوان گذشت

از صفره خون عزیزانم؟

که در تموز روز هنوز

انعکاسش در خورشید به چشم جهان است

گهواره ام کجاست مادر؟

آن نهر کوچک بازوان تو

تا شاعرانه در آن محو شوم

تا این دلم

که آماس گریه است

در بازوان زنده‌ ء تو بسراید

همچو چنگ

که به سینه زدی

در هنگامهء نظاره

نظاره به کالبد ِعزیزان

که زیر پای ِ ستور ان

آری

که

نباید گفت به زبان

آری

که

نباید سرود به فغان

یا به اذان

آری

که فراموشی خود نعمتیست

اما

:نوشته ام که بدانی

زبان من

این قلم

 شکسته بسته

هنوز

.جوهری از معرفت را تُف میکند به صورت پلیدی اهریمن

من اینسان

فراموشم شد که از آغاز

دُمی به این جرس بود یا نِی؟

آیا گوشی به چشم بود، که نظر را به عاریه؟

فقط خدا میداند

!این خود به خویش، داستان دگریست

دامون