در رواقی خالی از اندیدشه های مُضحک، مُنتهی به دوره ء رنُسانس
و چینی شکسته ء
استخوان های بالیه
گنجینه ای، انباشته از تنوع زین ِ اسب و اُلاغ به چشم میخُرد، با خرمُهره های
درخشان
به گفته ء دیگر:
"
این همان استر هُمایو نی است، که د ر ظا هر، رداده ء امثال و حکم به تن دارد"
"
این همان استر هُمایو نی است، که د ر ظا هر، رداده ء امثال و حکم به تن دارد"
ما مانده چون شمع شب افروز بر صفره ء ِ بادام مغز ها
وآن اژدهای خون آشام
که دم عقرب زاده اش، ز گوشهء آستین پیداست
که دم عقرب زاده اش، ز گوشهء آستین پیداست
دامون
٢٦/٠٩/٢١٣
به ی. رُیایی
No comments:
Post a Comment