در سراسر آغاز

در سراسر آغازی که در نامعلوم مانده بنیادش

و در تصوری که به حقیقت نزدکتر میشود هر روز

حتی در لحظه های عمر ما شاپرک های همه چیز خوار

میغلتد، روایت داستان زندگی، به روی اکرانی ساخته از دروغ

*
طلوع ما نزدیک به عصری غم انگیز بود از آغاز، همانند پلی به آمال ِ نا معلوم ِ کسی یا چیز ِ دگری

*

نه، این یک اعتراض نیست که بجویی آغاز ِ خویش را، آنجا که بر خواسته حکایتی متصل به سیبی سرخ ویا دانه ای از جنس گندم؛

این آن خلوص تو است که میتابد تافتهء فردا را و نه تکرار هزاران سال را، چون دخیل ِ بسته به شاخهء درختی خشک

نه، این یک تظاهر نیست، که تمنی کنی داشتن کلاهی را که پشم داشته باشد در این مغاک افسرده و سرد که به تاراج میبرندش موریانه ها شب و  روز

*

تو

تو خوب میدانی حقیقت حروفی را که در روزنامه‌ ء تحمیلی هر روز صبح و عصر به تناولش وادار میشوی

و سکوت ِ حاضر را، که حِجله حِجله در ناکجای هر چهار راه سو سو میزند، در غیاب کلمه ای از جنس پولاد، در برابر سرب

در برابر کذب و مَجاز و هزار زهر عقرب و مار 

که در این مکاره به هر ُحجره وپستو به حراج است

*

خوب میدانی که دروغ را میشنوی و در شُربش، مؤمنی تنومند میشوی

با مُهره داغ ِ ،خورده به پیشانیت، از سجده های طولانی

*

شکستن سکوت آغاز دیگر یست

که به استخارهء موریانه ها و تسبیح و برج عقرب و نحسی سیزده به رقم نشسته است

مردی بیزه از مفرغ، با دستانی چکیده از زلال طلایی ِ خون و جانشین‌ ِ دوازده صده از ستیزه و روایت ِ شُبه شَک، از آرواره های ِ خستهء تاریخ میگوید

که رنگ قیماق ِ پس مانده در سفره، سیاه است و تو و من احشام تنومندی برای کِشتن ِ گاو آهن ِ این مکاره گشته ایم از بدو رانده شدن از نا بسامان ِ بهشت

*

موازن

موازن، باخته صحبت ِ خویش را 

در آواز و تردد پژواک ِ طوطی وار،  میخواند اعلام ِ غروب را

 بر بسته چشم و گردن نهاده او، به کُندهء تاریخ، گوش تا گوش

دامون

یکشنبه ١٤ شهریور ١٣٨٩