اعدام

در عصری که حربه ای کارساز نیست

جُز اعدام

قطع دست

یاکه سنگسار

تا پُر شود کوزهء دل از وحشت

در عصری که مکتوب و اندیشه ای دیگر

کذب است

و یا محارب با خُدا

و تا چشم در این ورطه میتوان نگرد

هر طرف

و در هر خِطّه

جوخه ای از آدمک های ِ سُربی به قطار

که میتراوند در سوت ِ دود، گلوله های ِ جانخراش را

و هزار زهر مار ِ چندش آور ِ دگر که رفته از یادم

همه و همه

و تصویر این مُشت قاطر ان ِ عقیم

به روی صفحه ای هفتاد و دو اینچ

از بوق سگ تا عصر غمگین تهران

و آن ریش و پشم ‌ کریه

با حرفهای مُفتش که حتی ماست را هم سیاه میداند

گرسنه گی، نه غذا نه شام درون صُفرهء افکارم،

و خواندن شهادت قبل از پای گذاشتن به خیابان

آواره، در به در به دنبال تکه ای نان

میدوم،

میدوم در هر کناره ء این جمهوری ِ استبداد،

مُدام

دامون

سه شنبه ١٩ آبان ١٣٨٨