مزرعه ایست از سنگ،
که حتی دگر، نامی بر آن نیست، این باز مانده از روزگارِ نچندان دور
آمالی درو شده در
طوفان، که میپالد مثل ماهی اُفتاده به روی خاک
مثل مرغی بدون سر
که از شاخه ای به شاخه ء دگر
در خواب است هنوز
در خوابی به گونه
چون خرگوش
با چشمی باز، به قدمگاه میرود در این شام غریبانهء کبود
و به ناچار
از رشته های پُل ِ
سراط
در گزند ِ دجالی
کور
دامون
١٠/٠٢/٢٠١٤
No comments:
Post a Comment