آونگ

جاودانه ماندن 

در این ناکجا که بنیاد ِ کاذبش شالوده بر حدیث و معماست، هرگز نبوده مرا در باور ادراک

چرا که این اژدهای نا به هنگام ِ زمان را ابائی نیست 

در بلعیدن فراعن و اجرامشان

در پندار 

گوئی که نرمیده میشود 

شمشیر سخت، چو موم، به دست بازیگر ِ زمان

و این قطره های ناگُزیر، چکیدهء کاسه صبریست 

که می آوشخورد 

همچون مرحمی قلب ِ شکسته مرا

اکنون 

همیشه آغازی دوباره است

و من

در خروش جانکاه امروز گویی

در اسارت و قربانی یک حرف ساده مانده ام 

حرفی شبیح آزادی 

آزاده زیستن 

و نبودن در قید‌ ِ یوق بنده گی

**** 

در رمز سادهء این منطق 

و به جُرم بودن

در مکاره ای که سودش موازی باختن است 

* 

که خود نویسم 

سطری را، به سهم خویش

و نمانم شبیه ِ، آونگی، آویخته در میان بود و نبود

دامون 

١٥/٠١/١٣٨٩