خسته ایم
خسته از بگیر و ببندهای
بین تو و این سبز نیم رنگ
که
همچون غصیانی ترشیده سو سو میزند
خسته ازآن خروار زیرهءِ کرمانت
که چون تُهفه ای به نَتَنز بُرده ای برای خیر ات
خسته از حضور گُشنه گان ِ همیشه در در صحنه
خسته از آن دستک و تُنبک ِ اتمی و آبپاش های شیمیائی از جنس خُتن
خسته از آویختن میوه های نارس از تیرک های به احتزاز دحشت مرگ
خسته از آوای جمعهء آن مردک کودن کور، که قهرمان شقاوت است در رصالت ِ مرگ
و میفشارد پای عاجزش را بر گلوی صبح ، که دیگر، نسُرایدهیچ
چکاوکی
خسته از این حقیقت ِ برهنه که چون تُفی سر بالاست
*
این ختم قائله نیست این ادامه ء هنوز است
شتابی نیست در مُخیلهءِ شورای حاکمان
آنها را به
که ولی نعمتی وقیح در بالا دست
که ساطور و شکنجه را همچون مترسک به کفهء اُزان
در تبادل آذاد گشتن ِ جمعیت شُغالان
است
سوزاندن آخرین شراره هاست
که نماند روشنی دگر
در این بارگاه ِ شیطانی
خسته ایم
خسته ایم از این همه دروغ، و بر صُلابت این صده میسپاریم شمایان را
چو واژه ای، خواهید دید
سوم/ اسپند/ ١٣٨٨
دامون
2 comments:
هرگز از مرگ نهراسیدم؛
گرچه دستانش از ابتذال شکننده تر بود؛
هراس من باری
همه از مردن در سرزمینی است
که مزد گورکن از آزادی آدمی فزون باشد
--
بامداد خسته
اندوه بزرگی است
جائی که سخاوت سنگینی زنجیر
حرمت متانت قلم را می شکند
یلدا
Post a Comment