نسل سوخته

از این دیار

که در آن

علفی از آبی خبر ندارد

و رودهای زُلال همه از گونه

سراشیبند

تو دستی را حائل

به فرض اینکه گیرد دست تو را

در اندیشه مدار

در این دیار

در طنین هر آستین

شعبده دستی

آنچُنان که در افسانه نگنجد

خنجری آهیخته را

چون دم عقرب به کتف نازکت نشانه است

و حتی عشق را هم باید در پستوی خانه پنهان داشت

آوای آن چکاوک

که میخواند به آواز :" هنوز به صبح مانده سه دانگ" ، در رف هر خانه

ماند به جای

و دسته دسته ناگزیر

مردمکان، بردند نطفهء خویش را

به قربانگه ِ شیطان

دامون

به پ. صفر پور

١٦/٠٢/١٣٩١

حتی

پری نیم سوخته از سیمرغ را بایدم، حتی

آرزوئی نا بجا از من برآوده شایدم، حتی

می آمیخم به سطری چسبیده به کاغذ، حتی

که ساروجی از مرحم ِ عشق پیدا شایدم، حتی

اعتصاب ِ خوردن غم بایدم، حتی

از سایه ها گریزان گشته ام، حتی

روزها در گذشت ِ ابر ِ چشمان است، حتی

شبها حکایتش دور از بیان است، حتی

دامون

شنبه ١٦ آبان ١٣٨٨