دامون

خروارها خاک و شن ِ بیابان

خروارها سنگ، نسیبشان

آنان که تو را آنسان خواهند، چون نتیجهء اعمالشان

فلسفه بودن، معنی ِ انسان، در چَشم ِ این به خطا رفته گان ِ فراموش شُده

دیدن‌ ِ عکسشان در مهتاب به هنگام ِ شُستن ِ دستهایشان در آب ِ طَتهیر است

وتو، سوراخ شُده از سُربی ِ آبی، بی انتها، برجا

!آه ای ستارهء جاوید من

پاداشت سخت، سوزان کیفریست که تنها مسلوب شُده گان را ماند

تنها مسلوب شُده گان را

دامون

‏دوشنبه‏، 2009‏/04‏/06

خارستان

در بلندی ِ بالا دست ایستاده ام، در تیر رَس - کپکی نیست
که جان به هوا کُند، در د دور دست
مُرده ها گله گله میچرند
سـرمـسـت از نـفـرتـی سـالـیـانـه، بـه جـسـتـجـوی عـشـق، بـه
خـارسـتـان پـا مـی نـهـم؛

دامون

، با اِقتباص ازمتن‌ ِ شعری از هیربُد