سکوت بره ها

این در،

دری که این عوام با انگشت نحص خویش به آن نشانه رفته اند

به ناکجاست

و چشم بی مثال بره ها

گشته مُماس

در سویه سویه، در انتظار نواله ای از جنس سبز

که پُر کند چینه دان حصرتشان را در این نبود

این در، که کریاسش، آن پایگردش

در کوبش چندش آور تن شهیدان است

ومیگردد

مثل ساعت با تَک و تاک

در یُکّه های ء تسبیح کهربائی رنگ

این در

که روی پُشته های آمال آرزوست

بسته مانده است تا غروب قرابت، میان ما

تا اٌفول ِ سیاهی

که بپوشاند گناه را حتی در ر و شنایی روز

در کریح آستینی، به خنجر آلوده

دامون

٩/دی١٣٩٠

افسانه ای از فراخ یک فرشته

از دیروز تا به حال که این عنتر تنگش گرفت دارنده گان سوخت نفتی، پنج سنت رو بنزین کشیدن مخصوصان وقتی مانور سربازان پاسدار را در داخل آن چند لگن رو آبی و یکدانه‌لگن زیر آبی در داخل خبر ها نشان مردم دادند؛ به قول معروف بهانه برای ماتهت پنچر اینها و بالا کشیدن میلیونها دلار در ساعت، همین دو کلوم حرف احمدی بود که ورد جادوئی چُش(تنگه را میبندیم) را قرا ئت کردند. یاد هم نوع قادصی ایشان حضرت شیخ ال امثال، صدام _ المُتوفی الال خصوص، حاضر افتادم که با تکان دادن دُم تا لحظه آخر هم دو پایش را در یک لنگهء اُرسی کرده بود‌ و میپنداشت، که گوئی یک نسیم وزین، به قائدهء یک چُس افسانه ای از فراخ فرشته ای شاید که در هنگام تکلیف در کهکشان رها شده باشد، و میتواند بوی بدیئی را در مشام مردم بیندازد، که ایشان هم یه گُهی هستند

در موال ِ تاریخ _ تکرار مکرر، از همین احشام است، که قرن ها و هزاران هزار بار تعفن شیطانی را به جای پیف پاف فرشته ها به مردم خودشان غالب میکنند

دامون

در تلنگر های امواج

یار من در کار من استاد شد

ور نه او بُد یار من، در کار من، استاد یش

*

شعله میرقصد به روی آب

آب میرقصد با زبانزد های شمع

خون من جاریست در اکنون ِ این بودن

که مختوم است در بن بست ا ین کوچه

*

عشق من دریاست

و هر موجش سکون این شب منفور را

میگدازد لحمه

در لحمه

میخروشد

از بُنی آتش گرفته

که هر شعله اش

در تلنگر های امواج

دامون

٠٢/١٠/٩٠