پژواک

این من، این که در من مانده از ایام دور

این کثافت چهره با امیال شرم آور

این هزاران من که تو در خویش خویشت میکنی پنهان ز چشم خویش

این من سر در به زیر برف و هر آیینه در هر سو فقط تکرار چیزی پوچ

این که افتاده چو من در سنگلاخ خود پشیمانی

به دوشش صد هزارن من و هر من

 وزن صد خرمن

دامون

پنجم فرودین ۱۳۹۱ 

طمع

در چشم بخیلان ِ این دیار ِ فراموشی،طمع را انتهائی نیست

همآنان، که میخراشند، ناخن خویش، به ناودان ِ خُشک و بی قطرهء باران در این فریضهء عصر
خاکی به صُولت رمل و حزن بیابان را باید، که پُر کند، چشم طمعکار سلم و تورشان

دامون
١٩/٠١/١٣٨٩