محک

در این قیرینه بَرزَن

در این کوی - در این دشت

در این تُندر

در این شام ِ شبانگاهی 

که حتی

نمیگیرد نشان کس از تو یا من

محک برسینه های چاک خورده

نمیآرد به توفیر 

عیاری بین ِ زنگ و ، سنگ و آهن

در این قیرینه برزن

در این شام ِ شبانگاهی به تُندر

در این برزخ به دانش گُم شده نام

در این کوره

دراین بوته در آتش

چو ابراهیم، غنوده، دست بسته پای الکَن

به علم ِ معرفت بر باد رفته

نه بر خاطر

.نه بر بنوشته ای من

دامون

٠٤/١٨/٢٠٠٩

مترادف

ِ مترادف حرفیست که تکمیل میکند گفته را به سبک دیگری

*

برای مثال

و قتی که در حیاط خانه تشنه مانده گیاه، 

به بی زبانی ِ سکوت میگوید آب، عریانی این حرف، از هر برگش پیداست

بودن همیشه مترادفش را در خویش تکرار میکند

وقتی که خون در رگ ما میبارد خواهش بودن را

اعجاز زنده ماندن یک فریضه میشود 

تکرار روز و تکاپویِ زنده گی

دامون

٢١/٠١/١٣٩١

بُهتان

ترک بهشت کردمی

دامن خویش دادمی

در پی تو

به بادها

سفله شدم نگار من

نیست دگر قرار من

در همهء

قرار ها

دانهء گندمی نبود

سیب هوس نبود

این

دعوی دل

به کارها

سیب زَنخ اگر بُدی

تُهفهءَ این بهشت ِ پیر

سر نزدی به هر کجاش

از همه سر

گیاه ها

دامون

٠٩/٠١/١٣/١٣٩١

امشب از پاس ِ شبانگاه گذشت

امشب از پاس ِ شبانگاه گذشت

نتواستم آن واژهء کوچک را، که به لب داشت تبسم، دُنبال کُنم

و بگویم آن را آنسان، همچُنان مرهم ِ سرد برسر کورک تب

امشب از پاس ِ شبانگاه گُذشت و به فردا نزدیکم کرد

دامون