جهان منادیِ تغییر خواهد شد ، در آیندهٔ نزدیک
و موریانه های ِ عقیم، دوباره بر
تناول تاریخ میشوند.
دست بشر، اینبار، چون خنجری دو سو پیِ خویش میزند
و تمدنِ بزرگ
گذاره ای مختوم میشود.
گذشتِ زمان، طراوشٍ تمام یاخته هامان را، چون کتیبه ای شاید، به سنگ میکوبد.
دامون
۳۱/۰۱/۰۱۷
گذاره ای مختوم:خطی امتداد یافته
یاخته: سلول
این شاید یک خوشبینیِ قبل از یک بدبینی به آینده باشد، به آینده ای تاریک که از بدی بخت انسان،
هم امروز وضعش روشنه؛ مثل ماستی که ترشیده ، گیش از تاقار شکسته اش که مثل ماه تو
پیشونیش نشسته، اصلاً هرچی زار، که بزنیا، لام از کامش در نیاد یعنی، امثالِ همین پیِس ها را که دنبال کنی، میبینی کپی همونهایی میمونه که زنها شو نُ، عرب ها میبردند خیالشون هم نبود همین مردم مقواییِ امروز که بوی تهوع تاریخ میدهند.
دامون
