عاشقانه

پاره ای از تو درون بوته ای در ریشه های من

میگدازد سخت

این بیتوتهء مُحرض به تنها را

مینوازد گرم

و این رئیا درون کوچه های شب

و این مُحرض درون نا تمام من

پاره ای از تو

درون ریشه های من

در این بیتوتهء مُحرض

دامون

به ربکا تدین

دوشنبه ١٠ بهمن ١٣٩٠

ندا

روزگاری پسمانده است در چنته ء در ویش

در طلوع کاذب خورشید

روزگاریست بس عجیب

که آب

از صلخه به صقف در گذاره است

و داروک ها

تصنیف ناکجای صبح را

به آواز

در غیاب خروس

روگار عجیبیست در اندیشهء چکاوک، در انزوای ِ درخت

و دستها

در هوای تو

سُر خورده

در نبود

و دشنهء ِ نمناک ِ مردان به جای مانده

در

دیس

دامون

٢/١١/٩٠

ابرها، به آهستگی باریدن را از خاطر می برند

گلایه ای نیست

از برهوت این باغ خزان دیده ی مغموم

در خشکی اندیشه های بیابان

ابرها، به آهستگی باریدن را از خاطر می برند

جائی برای طراوت گلها نیست در این انزوا دگر

مکانی دیگر را، دور از اطراف، زمانی شایسته

به وقت حلول ِ عشق در کردار زلال بارانی

دامون

٢٦/دی/١٣٩٠

روز زن

در این مُقام که مفلوک مانده در انکار

و خاک هزار سالهء انتظار ِ معشوقه های پست بهشتی را هنوز

آدم

در گُمانه نشسته

که

بگیرد، به تومار کشد، به دار آرزو ها کشد و صد هزار افسانه ء دیگر که هر از دم زبانه میکشد

از تبخیر خمیری به قوام نیامده، در مفرق اندیشه اش

روز زن مبارک باد

١٧ دی١٣٩٠