بزن آن پرده اگر چند تو را سیم از این ساز گسسته
بزن این زخمه اگر چند در این کاسه ی تنبور نماندست صدائی
بزن این زخمه بر آن سنگ بر آن چوب برآن عشق
که شاید بردم راه به جائی
نغمه دیگر مکن و زخمه به هنجار کهن زن
لانه ی جغد نگر کاسه ی آن بربط سغدی ز خموشی
نغمه سر کن که جهان تشنه ی آواز تو بینم
چشمم آن روز مبیناد که خاموش در این ساز تو بینم
نغمه ی توست
بزن آنچه که ما زنده بدانیم
اگر این پرده بر افتد من و تو نیز نمانیم اگرچند بمانیم و بگوئیم همانیم
نهسر هر سوال – نهحتی قبل از پرسیدن – نهیک نه به نازکی یک خناق و سنگینی گفتنیک نه که سر دوراهه ها وانسه و به یک پاشنه بگردهنه - به بودنتاز کره گی این نه را دم نبودهازآن نهنه - به پاکی یک سرودوبه بیپروائی یک طنز رکیکنوشیدنی مثل دم عقربمثل صوت قطار تو بوف کور صادقمثل پلی شکسته در ناهموارهازآن نهکه در اندیشه نگنجدو دست خواهش را*دامون
در این مُقام که
مفلوک مانده در انکار
و خاک هزار سالهء
انتظار ِ معشوقه های بهشتی را
هنوز آدم
در گُمانه نشسته
که
بگیرد
به تومار کشد
به دار آرزو ها کشد
و صد هزار افسانه ء دیگر که هر از دم
زبانه میکشد
از تبخیر خمیری به
قوام نیامده، در مفرق اندیشه اش
روز زن
همایون باد
دامون
١٧/١٠/١٣٩٠
