میعاد

پرستیدن به حد مطلق

به اندازه ء فرو اُفتادن در بطن خویش ، در بطنی صیال، در زیر پوست، در ارتعاش ِ تک تاز ِ نبض؛ حتی در بُهتان حقیقتها، در نجوا در شعر
و به گمگشگشته ای در خاطر به حد انفجار، عشق، بر خوردن
روان شدن به پرسه ای در شام قریبانه با تو که عاشقانه میسرایی دال دل را به رسم دلداده گی به رسم ساده ء تقسیم

١٩/تیر/ ١٣٨٩
دامون

مادر

من از بدو تولد شاعر بودم 

حتی وقتی شیر مینوشیدم یا که وَنگ میزدم 

همه با شعر بود 

ومادرم ازآن 

گه گاه لذت میبُرد، هرچند 

قافیه ای تنگ را با شیونی 

در کلام میگنجاندم، او 

از زنده بودنم آرامش مییافت 

و نزد سادهء خویش میگفت: شاید 

این کلامی آسمانی را ماند 

که از دریچهء خیالِ این مغموم 

وبا این واژهء ناجور - به من اِلهام میشود 

بعد از آن همه سال، من نزد خود حرفهایِ مادر را زمزمه میکنم 

این آیا وشاید ها مثل کنه به جانم ‌اُفتاده 

بعد از آن همه سال، هنوز شیونی ناجور 

مثل موریانه به نیش میکشد مضیقهء مرا 

در واژه ای، در مَکث ِ یک سکوت 

شایدکلامی آسمانی را ماند، که در جمله ای ناهمگون به من اِلهام میشود 

شاید پژواکی را ماند که درچاله ای مسدود 

میریزد 

وشاید، زوزهء گرگی باران خورده را 

یا که ژالهء اشکهایم را برای تو 

تو که همیشه در خیالم بوده ای ومرا 

از بدوِ تولد وادار به این قافیهء ناجورکرده ای 

این شعرِ من برایِ توست 

این شعر نیست،کلام نیست 

این تو هستی 

ای گر گرفته در ورید و استخوا نهایم 

ای عشق ای زیبا - مادر 

دامون

١٨/نوامبر/٢٠٠٢

باران

نشسته ایم در مقابل
به قامت عکسی از درون آینه
شبیه به هم
لبخندمان بیصداست در پژواک
دستهایمان گرمیش به گونه ای دیگر
گر عاشقانه و گر نه، حکایت چشمهایمان یکیست
آبستن ِ باران

دامون
٠٧/تیر/١٣٨٩

مادر

.این فرزندان تو بودند ای صراحی مغموم عشق من، مادر

.این کودکان ِ خالص، در جزوهء عشق

.که بی ریا، عصیان تو را، در بارش قطره قطرهء خویش، به باور نشستند

و چونان رودی صّیال

با وجهه ای مغرور

گذشتند

از تارُکِ زمان

بی آنکه نظر کنند به خاک،

.قنودند در خاک

چراکه آنان خلف بودند

.تداعی آواز تو در رگبار ِ آرامش طوفان

دامون

‏پنجشنبه‏، 2009‏/08‏/06