حقیقت

حقیقت، اجباریست به شکل چتری باز، فکنده سخت سایهء نحسش به روی خانهء ما

به هر طرف که مینگرد روشنی نمییابد

گلی که نام کاذبش هست آفتابگردان

دامون

واحه

خاموش! ابر صدای من خاموش

خاموش

حرفهای کال و مقوائی سیبهای نارس و تُرش خاموش

 خاموش

 صورتکهای استثنائی

 طبل های تو خالی 

 پنیرک های سّمی

 شما

 قازه کشیدگان مسخ شده در سراط شب 

خاموش

خا موش ابر صدای من 

 تب تُند رسیدن و به آغوش کشیدن خا موش

خاموش

 دستهای منتظر  قدمهای خسته و گیج

عشق سرابی بیش نبود خاموش

دامون

صورتک

میبینم صورتم و تو آینه
با لبی بسّه میپرسم از خودم
این غریبه کیه از من چی میخواد
اون به من یا من به اون خیره شدم
باورم نمیشه هر چی میبینم
چشمامو یه لحضه رو هم میزارم
به خودم میگم که این صورتکه
میتونم از صورتم ورش دارم
میکشم دستمو روی صورتم
هرچی باید بدونم دسّم میگه
منو توی آینه نشون میده
میگه این توئی نه هیچ کس دیگه
جای پا های تموم بچه گی
رنگ غربت تو تموم لحضه ها
مونده روی صورتت تا بدونی
حالا امروز چی ازت مونده به جا
*
آینه میگه تو همونی که یه روز
میخواسّی خورشید و با دس بگیری
حالا امروز شهر شب خونت شده
داری بی صدا تو قلبت میمیری
*
میشکنم آینه رو تا دوباره
نخواد از گذشته ها حرف بزنه
آینه میشکنه هزار تیکه میشه
اما باز تو هر تیکش عکس منه
عکسا با دهنکجی بهم میگن
چشم امید و ببر از آسمون
روزا با همدیگه فرقی ندارن
بوی کهنگی میدن تمومشون
*
*
*

اعدام

در عصری که حربه ای کارساز نیست

جُز اعدام

قطع دست

یاکه سنگسار

تا پُر شود کوزهء دل از وحشت

در عصری که مکتوب و اندیشه ای دیگر

کذب است

و یا محارب با خُدا

و تا چشم در این ورطه میتوان نگرد

هر طرف

و در هر خِطّه

جوخه ای از آدمک های ِ سُربی به قطار

که میتراوند در سوت ِ دود، گلوله های ِ جانخراش را

و هزار زهر مار ِ چندش آور ِ دگر که رفته از یادم

همه و همه

و تصویر این مُشت قاطر ان ِ عقیم

به روی صفحه ای هفتاد و دو اینچ

از بوق سگ تا عصر غمگین تهران

و آن ریش و پشم ‌ کریه

با حرفهای مُفت که حتی ماست را هم سیاه میداند

*

گرسنه گی، نه غذا نه شام درون صُفرهء افکارم،

و خواندن شهادت قبل از پای گذاشتن به خیابان

آواره، در به در به دنبال لُقمه ای نان

میدوم در هر کناره ء این جمهوری ِ استبداد،

مُدام

دامون

سه شنبه ١٩ آبان ١٣٨٨

طمع

در چشم بخیلان ِ این دیار ِ فراموشی

انتهائی نیست طمع را

همآنان، که میخراشند، ناخن، به ناودان ِ خُشک و بی قطرهء باران

در این فریضهء عصر

*

خاکی به صُولت رمل 

و حزن بیابان را باید

که پُر کند

چشم طمعکار سلم و تورشان

دامون

١٩/٠١/١٣٨۹

I hear them

I hear them
At least, I hear the noises
I hear the noises of hoofs
Of hoofs their horses
They’re coming
in battalion, in cavalry in millions, they’re illegal, aliens.
They get us
They take us
They unclothe us
They wash us
They make us
They cloth us
They replace us

pretty soon

they’re aliens.

*

*

Damon