جوانمرد قصاب

بیچاره آنکه عطف زمان خویش را، معجزه ای الاهی، در چشم تو دید  وگردن،  به افسارِ تو آویخت

وای بر حال آن  بیچاره گردنش. 

 آنکه مرگ حق است، آنکه چگونه بمیری، حکایتی دیگر.

دامون

۰۹/۲۱/۲۰۱۸

بن بست

در عصری که حربه ای کارساز نیست جُز اعدام، قطع دست

یاکه سنگسار، تا پُر شود کوزهء دل از وحشت.

در عصری که مکتوب و اندیشه ای دگر، کذب است

 یا محارب با خُدا.

و تا چشم در این ورطه میتوان نگرد، هر طرف

در هر خِطّه، جوخه ای از آدمک های ِ کاغذی به قطار

که میتراوند در سوت ِ دود، گلوله های ِ جانخراش را

و هزار زهر مار ِ چندش آور ِ دگر که رفته از یادم

همه و همه

و تصویر این مُشت قاطر ان ِ عقیم

به روی صفحه ای هفتاد و دو اینچ

از بوق سگ تا عصر غمگین .

و آن ریش و پشم ‌ کریه

با حرفهای مُفتش که، ماست را هم سیاه میداند.

گرسنه گی، نه غذا نه شام درون صُفرهء افکارم،

آواره، در به در به دنبال تکه ای نان

میدوم

 میدوم در هر کناره ء این جمهوری ِ استبداد، مُدام

دامون

۱۲/۰۶/۲۰۱۹

در سراشیب

در بیاور آن میخ انفجار‌ِ را از مغزم

آن ریگ شهاب گونهء مزاحم را، از کفشم

میخواهم زنده بمانم

زندگی کنم، این چند روزهء دنیا را

عشق بورزم به جای سجده به تو

در آزادی بمیرم

بدون درد سر بستن دستمال آخرت تو به شقیقه ام

یا آن قُل و زنجیرت به ریشه ام در اوین یا گوهر دشت

بُرو، بُرو بهشت

من

من به جهنم

میخ نحص طویله ات نیست آنجا در سرم

به جهنم

ریگ در بایستی ات نیست آنجا داخل کفشم

به جهنم

اگر آدم بخشید بهشت را به یه گندم

من بخشیدم همه را به تو

به بهای ِ یک حلِ پوک

بُرو به گُم

بُرو، بُرو بهشت

در بیاور

آن پنبه را از گوشت

دامون

١٩/بهمن/١٣٨٨

نگرش ٤