قتیل

  

زرتشتیم خواندن، کشتند

یزیدیم خواندند، کشتند

بلوچم خواندند، کشتند

کُردم خواندند، کشتند

تُرکم خواندند، کشتند

از بوق سک، تا به عصری که شغالان در آن میخوانند.

آنقدر کشتند، که خون در آسیابم چرخد و دریایم به لخته نشیند.

نهاد و آرزوهایم را کشتند

مشعل دانشم را کشتند

فرش و عرش و خدایم را کشتند

در خیابان در بیابان در نیزارم کشتند

از پیر و از جوانم کشتند، درخت ُ حیوانم را کشتند.

در چشمه آب را و  در مغز، فکرم را کشتند.

در مانده ام، که چرا ازکشتنم کسی کَکش نگزید.

دامون

۲۷/۰۴/۲۰۲۰

 تصویر، جاده ابریشم. 

انقطاع

آن زمان که چشم را بسته ای، جز آتش درون خویش نخواهی دید

جهانی را به جهنم ِ اکنون مبدل و چون سایه ای متروک به امتداد خویش خواهی رسید

تنها را به تنهائی ِ خویش راه نخواهی داد و ترک می گویی 
آن ستیغ اندیشه را در جاری جهل

و آشیانهء حقیقت را تنها درخت خشکیده عصیان خویش خواهی یافت

و آنگاهان آبی ِ آسمانی را دشنامی بی پایان

و باران مرطوب را مُدامت

و خون جاری را، طلوع ِ خورشید میپنداری

دگردیسی ِ خویشت را، جز به استیجار در لباس دیو نخواهی یافت

**
 حضورِ افسانه ء فردوس را، چون وردی در هزیان, در بیقولهء این مکاره به بازارمیبری

تا قلب ایستاده در طلسمت

به رَشک ِ آرزویی نیافته

فتنه ای دیگر را به اجاق نشاند

چشمانت،در مضیقهء افطار به مغز آدمی، شراره ء شوقی جهنمی

و در متواری افکارت هیچ گریزی نیابی، جُز تسلیم

جُز تسلیم به مطلق ِ اهریمن
**** 

در آن سراط، که ابتزالت را، اسطوره میخواندی

حقیقت محض را نزدکتر خواهی دید

*******

سخن، بر سرآمد ِ اندیشه ها رسید، گلهای ِ یزرع این لوت ِ پُر طپش، به سرآبی زد، در خلصهء وجود

متروک: ترک شده

مدامت: مدام

دامون

شنبه/٠٨/١٢/١٣٨٨

آی‌سی‌یو به روش طب الصادق

این کاریکاتور را در تویترآقای رضا عقیلی، پیدا کردم،  بدون شرح طریقه درمان کُوید نوزده را در ایران بازگو میکند

آدرس تلگرام و اینستوگرامشون هم اینجا نوشتم، کارهای هنری با ارزشی دارند

http://t.me/Rezacartoo
instagram.com/Rezacartoon

باغ سنگ

اینجا که منم، نه یک دیوار است، که با او بشود حرفی زد

و نه سنگی به صبوری من دل شُده طاق

رخستی میخواهم

تا به احوال ِ پریشان شده ام

پوز خندی بزنم

پوز خندی، به اندازهء عُریانی ِ یک طنز رکیک

و به تلخی دُوم ِ عقرب مرگ

**

خوش به حال پری ِدریایی

که دگر

جُز به افسانه از او نیست خبر

*

من تخیل نیست، تو هم افسانه نبود

و از آن از صبح ازل

تا به این عصر، که شقالان در آن میخوانند،  یکه تنهامانده

ما، در اینجا که منم مثل یک دیوار است

مثل ِ افسانه از او، جُز به پژواک خودت، نیست خبر

من، به سنگی ماند، به صبوری ِ همه دلشُده گان

پری دریایی

خوب میداند

نبض دریای طلاطم زده ای

گوشها را بُرده است

و در این تنهایی

و در این قعر سکوت

.....

دامون

١٣/٠٦/٢٠١٤

چشمک بزن ستاره

الماس دونه دونه

تو آسمون افشونه

خورشید خانوم خابیده

رنگ هوا پریده

چشمک بزن ستاره

تو ابر پاره پاره

تا بدونم که هستی

دلم و ماتم نگیره

چشمام و غم نگیره

دامون

روزهایی در پیش است که گذشته ندارد

روزهایی در پیش است که گذشته ندارد

و چون مریمِ مقدس، فقط آبستن از خداست

حرفهایی در حنجره مانده لال

و چشمانی بدو ن پِلک، مات

و خورشیدی که با افاده نورش را، به مکاره بُرده است

روزهایی در پیش است عقیم از گذشته ءِ دور و ماضی نَقلی

ودسته دسته موریانه ها، گرسنه میبلعند آخرین یاخته های زمین را

کشتزار ها را

در سایه ی مُستدام خدا

دامون

١٠/٢٨/٢٠١٥