روز پرواز

امروز روز پرواز است

نزديك تو مي آيم ، بوي بيابان مي شنوم
.
.
.رستگاری در سبکباریست

گر چه نشسته ای اینجا

در نیاز

مرا راهي از تو بدر نيست

مانده خالی از هرآنچه داشته

و تهی بی هيچ تصويری



دامون

Jan. 31, 2010

وتاریخ

و تاریخ را
هر از یکبار هم، اگر ورق بزنی،
ثروت را با هنر که شالودهء ایمان است،
در یک رود نخواهی یافت
حتی در این روند امروزی، که بنیانش در اُسطورهء مُعاصر ِ ضجر است
*
این مُرشدان ِ به سُفره نشسته
که هر از دم،
به نیش میکشند،
جنازهء مرغی بریان را،
.هر سازی که مخالف اشتهاشان بنوازد،
هر لحمه را که از زبان حال بر آید
در گلو به شکر چُماق بخراشند
و بسوزانند به ارتداد
با روایتی، درآورده از زیر عبایشان
همانند ِ دم خروس
ویا،
به استناد ِ قَسَم، ز نام کسی که دستهاش بُریده است


دامون
٠٦/بهمن/١٣٨٨

اِمتداد

گله ای نیست در اینجا که منم
امّا
هر چه مجنون به سرش آمده بود
حتّئ
خورده کاهی هم نیست
در تشابُه
که چه کرده است با من عشق
و تنفر را
در همه اَجزایَم، روح بخشیده است
چه بگویم
که چه حالیست مرا، پُر شده ام
بغض در رگهایم
در همه اجزایم، یکصدا میخواند
و بارانِ بی ابر ِ صدایم
یکصدا میبارد
خنده ای نیست در اینجا که منم
رخستی میخواهم
تا بر اَحوال ِ پریشان شده ام
پوزخندی بزنم

دامون

صدا

تنها صداست که میماند، تا انتهایِ شب
طنین‌ ِ من در تو، هر چند خاموش
و پِچ پچ ِ گنجشگها قبل از رها شدن در باد
تنها صداست که میماند، تا امتداد ِ یخ زده شب
طنین ِ من در تو بی انتهاست
تنها صداست

دامون

‏09‏/آوريل‏/5

غاشیه

مزرعه ایست، که حتی دگر، نامی بر آن نیست، این شهر، این دنیای پسمانده

و درآن

آمالی درو شده در طوفان،

لگدمال گاو های آهنی

در سرابی مواج از رمل ِ قلتیده به دنبال،

میپالد عطشان، میپالد مثل ماهی اُفتاده به مغاک، مثل مرغی بدون سر

که از شاخه ای به شاخه ای دگر

و از ستونی به ستونی، محض ِ یک فرجام

در خواب است این غمزده گورستان ِ بعید

با چشم باز،

به قدمگاه میرود در این غریبانهء غروب،

در اربعین مطلق قرن ِ شهاب و تندر رعد

دامون

جمعه دوم /بهمن/١٣٨٨

غاشیه : مسخره، دلقکوار

پالیدن : پر پر زدن درهنگام شکنجه‌

قرن ِ شهاب و تندر رعد : عصر ِ شهابهای خانمانسوز

پُل ِ سراط : راهی بدون بازگشت و جانفرسا

گاو های آهنی : ارابه هائی متشکل از دو چرخ برای شُخم، ویا متشکل از چهار چرخ برای دِروُ و حمل توده های درو شده، که بیشتر توسط اسب، مادیان، قاطرهای عقیم و گاومیش های اَخته به حرکت در میآیند و از قدیمال ایام رواج داشتهاند

در سراشیب

قصد من این نیست که فقط بنویسم یا ترسم از این نیست که صدام شنیده بشه یا نشه
به تاریخ که نگاه میکنی، همش پُر از طنین و آهنگ است که به گوش میرسه، و طنین آواز من یا طنین آواز تو تنها نیستند.
بشر غیر از خلوص کاذب که ساخته و پرداختهء دست خودش است یک مجموعه از عادات ثابت ِ حیوانی را هم داراست، که هر چند از آنها تمایض میجوید، نا آگاهانه و یا در خفا به آنها میپردازد.
این مهم ِ مذکور، در زندگی یکایک آدمیان وجود دارد، که بصورت ملایم و یا بصورت تشدد، در انفعال است.
در جزوه های ِ درسی خویش به بحث "نژاد و اتفاق افتادن نژاد" برخوردم ، که سالها قبل در دانشگاه علوم طبیعی به تحصیلشان بودم و به این جمله رسیدم که: در طبیعت البته با استنباط آدم امروزی "نژاد حیوانات و شکل گرفته شدن آنها در بدو، به موقعیت جغرافیایی ِ آنها بستهگی داشته و نه به چیز دیگری "؛ یعنی اینکه کوهنشینان کوتاه قدتر از بادیه نشینان، افریقاي ها تیره تر، اروپائیان سفید تر و صد هزار دلیل و برهان دیگر است که یاد آور میشوم!!!!، بحث من در آن نیست.
سئوال این است که آیا روند تکامل در آن رفتاری که ما از آنها (به خاطر تمایض خویش از حیوانات، ودر بعضی مواقع از انسان های دیگر) دوری میجسته ایم، آیا آنها، در حال تکامل هستند یا اینکه در مجموع بین دو نقطه مسدود در نوسان میباشند یعنی اینکه گذشت زمان به تغییر و تحول آنها اثر نداشته و از بدو ِ آفرینش تا به امروزفقط در یک نوسان آونگی قرار داشته و تا به حال به نقطهء عطفی نرسیده؛ شواهد این امر را در ادبیات دیروز و امروز یا در عوض شدن انسانها از خوب به بد و تبدیل عشق و حُب ِ آسمانی به فریضه های شیطانی را در مد ِ نظر میگیریم و در مجموعهء "در سراشیب" به آن میپردازیم

تا مقالهء بعدی

دامون
سه شنه ٢٩/دی/١٣٨٨

از کوزه

از کوزه بُرون همان طراود که در اوست
و نی آنکه بر دوشش کشد وصفش کند
به آن حکایت که لُولُو را تلعلُوئی واجد باید نی آنکه زرگر نامش کند
تکیه بر کلمه ای به نام من، تو ویا نقشی از این قبیل را در سر نیست

مر آنچه تو گوئی و نی - نقش ِ جوهر کم رنگت، که دُ چار است
باری، عُمق مطلب از کجاوه پرید
و مرا افسون در چیز دیگربود که لکنت داشت
چرا که لکنت خود نشانهء استواریست در بیتوتهء عزلت
آنچه ناگویاست نشانه گر ِ بارزی از محض ِ بودن است در حضیض
و مرتبه ای بس والاست - در طریق
آنچه در تصاحُبش سالکان به چلّه نشینند ومُرتاضان بر فرش نسرین


دامون
13/05/2009

امید

سنگ صبور من

ای سندباد داستان پدر

و تو ای سیه چهرهء مادر

سوزنی اگر دستی گزید

خونی اگر چکید،

قلبی اگر شکست

پرنده اگر که مرد

پرواز بودنیست

دامون

‏دوشنبه‏/٠٨/٠٦/٢٠٠٩

بستر اندوه

جهان در پس این سیارهء مغموم

این جایگاه عشق و سرودن پنهان است تو ای تنها ترین

کابوسی مهیب و تلخ

روایت زخم و خون را در قلیان ِ شب میکاود

حقیقتی زنده می شود در سراط شب، در سردی سُرب

در ولایت دشنه و ننگ

ترکیده از ضُلال آتش و خون

در بستر رودی خُشک از گونهء پدری قطره قطره

در این مطروکهء ِ خراب

در این مُغاک، جائی که خدعه و فریب

با صداقت و وفا

هم سو و هم صدا نمی شود

در بستر اندوهناک مدائن

دامون

23/06/2009

از خُشکسال تا به هنوز

مجالی برای بوئیدن یک سیب یا طناول ِ یک تکه نان هم، نمانده

از بهشت مجاز تا به هنوز

پا برهنه و تنها به انتظار جواب ِ خدا نشسته ام

در اتفاق خُشکسالی دیروز،  در وسعت این برباد رفته َبرَهوط

دامون

١٦/دی/١٣٨٨

توانستن

خواسته هایم را، آن آ مال آرزو هایم را، آنها را که در بغض هم حتی، نتوان سرود
نه بر باد رفته، نه از عصیان گسیخته، انبان کرده ام،برای روز مبادا
*
گذشت زمان هم گزندی نمی زند به تک تک آنان، تا آن زمان که من منم
توانسته ها را در اکابر ِ اکنون به دوره گرفته ام
توانسته ها و خواسته های من، دوستان قدیمند، همانند صبر و ضفر
در بُعد آرزو خواسته ام توانسته ها را،
در بُعد آرزو به شهادت نشسته ام ایوب گونه، بر تک تک آنها



دامون

٠٦/٠٦/٢٠٠٩

من

من در من گرفتار‌ ِ من است در تنهائی، در رؤیا، در خواب و بیداری
من گرفتار آن من که میبندد مرا به مُزهء سنگین ندانم
*
در خویش مینگرم _ ناگونه، گم، هر گوشهء اندیشه را
در خویش می نتوانم گذشت، از معبر این دیوار
می مرا دستها بسته میماند در این زندان ِ در بسته
می به اندیشه فُرو رفته به جا
می گرفتار است در میم ِ من
در من بسی من ها
و من تنها


دامون
‏پنجشنبه‏، 2009‏/07‏/02

قمار

فرزانهءغمگینیست
این باخته در ظلمت
تکچهره به جا مانده
اَفسُرده ز ناکامی
*
بر باد یکی تنپوش
آواره ولی آذاد
تنپوش اگر آن بود
تکچهرهء من اینسان
آزُرده نمیماندی

دامون

اعتراض

بیابانیست این ملغمه، این آشوب

که در آن

گُلّه گُلّهءِ اقشار

آمیخته مُماس، بر اُسطورهءِ آزادی

در طلیعه، به میعاد ِِ سهلِ نیاز

تا شاید، بر افروزند چراقی در اَعصار

به روشنی

در این ‌گُسترِ ِ بی انکار

*

فراخ میدانیست در ستیغ

و در آن

ستورانِ مُلحد 

آهیخته در آهن و سُرب

به پایکوب‌ ِ شهیدان

.دندان در مقابل دندان

دامون

١٢/دی ماه/١٣٨٨

شمایان

عکس قبار آلودی که در آن

شمایان مرا بُهت زده مینگرند

همچنان دریچه ای

در مقابل چشمان حصرت آلودم

آویخته

سرمای روز، گُنگ

روی پوست صورتم پرسه میزند

من در بیتها، در لحضه ها

در اشاره ها، به کاغذی بودنِ

سطرهایم شک میکنم

در نبودتان

در ورطهء سنگی این شعر

حتی مرا

واژه ای در کار نیست

شمایان جایتان در قلب من خالیست

و من اینگونه خالی

*

دامون

کوبه

هیچکَسم دست بر این کوبه نسود

خالیست حیاطِ ا َندیشه هایِ من

و کلاغهای‌ِ حرف همه با بغض مرا مینگرند

و علفهای هرز در باغچه ریشه دواندند

کسی دست به کوبه نسود و من تنها

میانِ ابریشم این پیله مانده ام

میان پهنهء در هیچ نیامد پیش

حتی سلام ِ رهگذری

زمان مرا ز یاد برده در این انتظار ِ سرد

در این حیاط وحش

دامون